ตามตะวันที่แม่ตะมาน (1)

ฟ้าใกล้สางแล้ว พระอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า สาดแสงสีทองเรื่อๆ
นกกางเขนบินมาเกาะที่ระเบียง ร้องปลุกผมให้ลุกจากเตียง

ผมเองก็ยังอยากจะดื่มด่ำกับนิทรา แต่ว่าเพราะต้องไปสนามบินให้ทันเช็คอิน
เลยต้องกระวีกระวาดลุกออกจากเตียงลายผ้าปูสนู้ปปี้
แล้วก็เผ่นไปอาบน้ำ คว้ากระเป๋า แล้วก็เรียกเเท็กซี่ ไปสนามบินโดยพลัน


รถแท็กซี่ วิ่งเร็วราวกับเหาะ แค่ไม่กี่อึดใจผมก็ถึงสนามบินที่มีฝรั่งพลุกพล่าน
โดยเฉพาะแถวรอเชคอิน ซึ่งบัดนี้เปิดรอรับผู้โดยสาร
ภาพเบื้องหน้าคือ ผู้ร่วมทางอีกสองคน คือ อ.นิรมล ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ และ พี่ตุ้ย-เพื่อนของอ.นิรมล-- ผู้ร่วมทางกันมาหลายทริปแล้ว ทั้งวังน้ำเขียว ห้วยขาแข้ง และเจ็ดคต

ส่วนอีก 4 คน คือ พี่ป้อม น้องสาว อ.นิรมล สามี และลูก น้องน้ำหวาน กับ น้องใบบัว
นักเรียน ป. 5 แต่ว่าตัวสูงจะเท่าผมซะแล้ว

เครื่องบินการบินไทย พร้อมแล้วพาผมแล้วอีกหลายร้อยคน เหินฟ้าสู่ นครพิงค์เวียงเชียงใหม่

ผมนั่งกับ น้องน้ำหวานกับใบบัว ซึ่งสดใสมาก
คำถามแรกที่น้องถามคือ พี่ดู AF รึป่าว แล้วพี่เชียร์ใคร ....ผมนึกในใจว่า โห กระแสมันยังแรงอยู่นะเนี่ย
อีกคำถามที่ฟังแล้วชวนคิดคือ เพื่อนพี่อะ มีใครเป็น ทอม ป่าว....งง ไปเลย


ดวงตะวันเริ่มสาดแสงแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าไม่อาจลอดกลุ่มเมฆฝนที่ปกคลุมเหนือท้องฟ้า นครพิงค์เชียงใหม่ไปได้

9.20

ผมเดินลงมาจากเครื่องบิน แล้วก็เจอกับ สมาชิก อีกสี่คน ซึ่งนั่งรถนครชัยทัวร์มารอ คือ
ดร.ปุ๋ย --อาจารย์พิเศษ ม.สงขลานครินทร์--
พี่โบ --ว่าที่อาจารย์พิเศษ ม.สงขลานครินทร์--
กอล์ฟ --ว่าที่อาจารย์พิเศษ ม.สงขลานครินทร์--
และน้องส้มโอ --นศ. MIF--

ทั้งสี่คนดูสดใส แม้ว่า เมื่อคืนจะนั่งรถมา แต่เพราะด้วย โจ๊กจากกาดต้นพยอม แถวคณะทันตะ เลยทำให้ดูร่าเริง แม้แต่กอล์ฟ ที่ได้โจ๊กคัพ (เพราะว่ากินมังสวิรัติ) ก็ดูจะสดใสเช่นกัน

อีกคนที่ดูร่าเริงคือ พี่ทรงศักดิ์ สารถี ที่หน้าไปละม้ายคล้ายนักข่าวช่อง 3 ชิบ จิตนิยม (เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปมา)


ทั้งคณะ 12 ชีวิต เดินทางมุ่งไปยัง จ.เชียงราย
ระหว่างทาง ไม่มีเจ้าดวงตะวัน โผล่ให้เห็นเลย ช่างเป้นวันที่ เมฆทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเทียว

คณะเรา แวะ กินข้าว ซึ่งไม่รู้จะเรียกว่ามื้ออะไร แถวข้างทาง
เเต่เป็นร้านที่อุดมด้วยความชุุ่่มชื้นของสายน้ำ

ข้าวมื้อแรกบนดินแดนล้านนาหอมกรุ่น อร่อยยิ่งยัก
แม้ว่ากับข้าวจะเป็น ไข่เจียว ก็ตาม


จากร้านอาหาร เราก็มุ่งตรงไป อ.เมือง เพื่อจะไปเเวะชมวัดที่ขึ้นชื่อว่าสวยงามมาก
วัดร่องขุ่น นั่นเอง

วัดนี้ เนรมิตใหม่โดย เฉลิม...ไม่ใช่ สธ.1 แต่เป็น เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์
ผมยืน งง กับภาพเบ้องหน้าชั่วครู่ เพราะว่าสร่างจากนิทรามาใหม่ๆ
เลยเดินตรงไปยัง ร้านไอติมมะพร้าว หอมอร่อย ยิ่งนัก

ไว้มาเล่าต่อไปนะ