ตัวประหลาด

ตอนเด็กๆ แถวบ้านนอกอย่างบ้านเกิดผม ซึ่งเป็นชนบทแบบแปลงเพศแล้ว คือจะกันดาร ก็ไม่ใช่ จะศิวิไลซ์ก็ไม่เชิง มันเหมือนเป็นอำเภอไฮบริด
รถบรรทุกวิ่งกันขวักไขว่ บ้างก็ขนดินขนทราย แต่ที่เห็นจะเป็นที่ตื่นเต้นของเด็กบ้านนอกอย่างผม ก็เห็นจะเป็นรถท่อนซุงลำใหญ่ กะเกณฑ์ด้วยสายตา ก็เดาๆว่าจะหลายคนโอบอยู่
ผมถามพ่อว่า มันจะไปไหน พ่อบอกว่า มันจะไปโรงเลื่อยสิ
แล้ว ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า มันมาจากไหน...
เหมือนกับที่ผมสงสัย มนุษย์อีกหลายๆคนแถวบ้าน ว่าพวกเค้ามาจากไหน

มนุษย์พวกนี้ เดินไปเดินมาผ่านหน้าบ้านผม และหน้าบ้านใครๆ มีหลายคนมาก
เอาที่มันจี๊ดเข้ามาในหัวเลย
คุณเครา หรือไอ้เครา
เป็นชายหนุ่ม แต่ไว้เคราเอาเสียรกรุงรัง เสื้อผ้าขาดวิ่น สกปรกอย่างร้ายกาจ ที่สังเกตเห้นคือเค้าออกจะมีอาการเสียสติอยู่ด้วย แต่ว่าก็ไม่ได้ทำร้ายใคร
นายผู้นี้ จะเดินสะเปะสะปะ หาที่หลบร้อน ไปตามตลาด หาเศษอาหารกิน เศษอาหารที่ว่า ก็จะเป็นอาหารเหลือๆตามถังขยะนั่นแหละ
ผมกลับมานึกย้อนดู ก็ไม่ต่างอะไรกับ สุนัขตัวนึงเลย
คนแถวนั้น ก็มองนายนี่แบบประหลาดๆ
ผมก็ไม่รุว่าเค้าจะรู้สึกยังไง เวลาโดนมองแบบนั้น แต่ยังไง
ตอนนี้ไม่มี นายเคราแล้ว สงสัยอาจจะไม่ชอบรสชาติอาหารแถวบ้านผม

มนุษย์ประหลาดอีกคน แ ผมก็ไม่รุ้จักชื่อ หรอก แถวบ้านเรียกว่า ไอ้มวนยาใหญ่
ขออธิบายศัพท์นิดนึง มวนยา ก็คือยาสูบ นี่เอง เอากระดาษมาห่อยาสูบ ม้วนเป็นทรงกระบอกคล้ายบุหรี่ เรียกว่า มวนยา
นายคนนี้ ก็จะเดินสูบยา แล้วขนาดของยาสูบ มันใหญ่จนเป็นที่สังเกต
นอกจากจะคาบยาสูบแล้ว นายคนนี้สงสัยจะดูหนังจีนมากเกินไป แกจะมีถุงผ้าใบใหญ่แบกเดินติดตัวไปตลอด ดูเผินๆเหมือนบุรุษไปรษณีย์เอาจดหมายมาส่ง คนก็จะมองแกเหมือน
กันว่าแกจะแบกอะไรไปไหน
คนนี้ที่ว่าแปลกคือ เป็นมนุษย์ไม่มีบ้าน แกก็จะหากินด้วยการเดินบอกหวยคนไปทั่ว แล้วก็จะรอให้หวยออก ถ้าเกิดถูก ผมเดาเอาว่า แกก็อาจจะได้รับค่าตอบแทนบ้าง
มีครั้งนึง แกเดินมาบอกหวยพ่อผม ปรากฏว่า ดันถูกขึ้นมาซะงั้น เป็นเรื่องไม่น่าจริง
แต่กระนั้นก็เหอะ คนแถวบ้านผม ก็มองนายนี่แบบประหลาดๆ
ผมก็ไม่รุว่าเค้าจะรู้สึกยังไง เวลาโดนมองแบบนั้น แต่ยังไง
ปัจจุบัน มนุษย์นี้ ก็ยังเดินอยู่แถวบ้านผม ใครมีโอกาสได้ไปลองไปนั่งสังเกตดู

อีกคนที่มันติดตาผมอยู่ คือ บุรุษเพศ นายหนึ่ง จำได้ว่า แถวบ้านเรียก เมฆินทร์ สงสัยจะเป็นตอนที่เรื่อง แก้วขนเหล็ก กำลังดังแล้วตานี่ดันคลอดออกมา
มนุษย์นี้ จะแต่งตัวคล้ายคาวบอย ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ต มีผ้าพันคอ ขาดแต่หมวก แค่นั้น เดินไปเดินมา แกจะมีอาวุธคือ กล้องถ่ายรูป เที่ยวเดินไปทั่วตลาด ซักพัก ก้จะใช้กล้องนี่
แหละถ่ายรูปคนในตลาด (ผมไม่ได้สังเกตว่า แกถ่ายรูปหมารึป่าว) จากนั้นไม่เกินสองวัน เค้าคนนี้ก็จะมีคอเล็กชั่น รูปของพวกแม่ค้าในตลาด และมนุษย์เดินถนนทั้งหลายมา
เสนอขายให้กับเจ้าของภาพ ราคา ก็ใบละ 10 บาทมั้ง สมัยนั้นก็ว่าแพงนะนั้น หากินประหลาดๆ แต่ผมก็ไม่เคยโดนนายคนนี้ถ่ายหรอกนะ
พอชาวบ้านแถวบ้านผมรู้กลวิธีของนายนี่แล้ว
ก็มองนายนี่แบบประหลาดๆ
ผมก็ไม่รุว่าเค้าจะรู้สึกยังไง เวลาโดนมองแบบนั้น แต่ยังไง
ตอนนี้นายคนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่า หันไปเอาดีด้านอื่นรึยัง

แต่ว่าเมื่อเร็วๆนี้ แถวบ้านผมก็มี คนประหลาดมาอีกคนแล้ว
คนนี้ดูเผินๆ ก็เป็น คนธรรมดาทั่วไป แต่พฤติกรรมของเค้า ชวนให้คนอื่นงง เอาได้เหมือนกัน
นายนี่ ก็จะเดินไปเดินมา พร้อมด้วยกระเป๋าซึ่งในนั้นบรรจุกล้อง canon SLR แต่ส่วนใหญ่เค้าจะเอาคล้องคอ เดินไปเดินมา
นอกจากกล้องตัวใหญ่นั่นแหละ เค้าก็มีกล้องอะไรต่อมิอะไรสารพัด
กล้องที่มันถือก็หน้าตาประหลาดๆ
กล้องบางตัวก็ปล่อยแฟลชสีแดง สีเหลืองออกมาได้
กล้องบางตัวก็มีสี่รู จะถ่ายก็หมุนๆ
เมื่อเค้าถ่ายรูปที่เค้าอยากถ่าย คนรอบข้างก็จะมองเค้าด้วยสายตาแปลกๆระคนสงสัยว่าไอ้หมอนี่ มันเพี้ยนๆรึป่าววะ
ถึงตรงนี้ ผมเริ่มรู้สึกเข้าใจว่า เวลาโดนมองประหลาดๆนั้น จะเป็นยังไง