รังสิตวันนี้

เหมือนฝันแหนะ....

ผมกลายเป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
แต่ผมไม่ได้เรียนท่าพระจันทร์หรอกนะ ผมเรียนที่รังสิต
ที่ที่ไม่ใช่กรุงเทพเมืองฟ้าอมร

การเดินทางที่รังสิต ผมเห็นบางคนเค้าก็เดินกัน
บางคนนั่งรถอนุรักษ์พลังงาน เอ็นจีวี ผมก็ไม่เห็นมันจะอนุรักษ์ตรงไหน ก็ใช้พลังงานกันทั้งนั้น
มันต้องใช้จักรยานสิ ไปได้ด้วยแรงขา แต่ก็อย่างว่า เดี๋ยวนี้ให้นักศึกษาไปเรียนกันไกลๆ
จักรยานมันคงไม่ทันใจ เหงื่อโทรมกาย กว่าไปถึง
เข้าเรียนเพื่อนคงรังเกียจแย่

ผมเลือกใช้มอเตอร์ไซค์
มอเตอร์ไซค์ของผม ไม่ใช่ฟีโน่ แบบกอล์ฟไมค์
หรือแบบ ดงบังชินกิ
แต่เป็นมอเตอร์ไซค์สไตล์โบราณ มีบังแข้ง บังโคลน

วันนี้ ผมเรียนเลิกแล้ว ก็ขับออกมา ผ่าน SC
ผมเลี้ยวขวา มาตามทาง ว่าจะผ่านโรงอาหารกลางแวะหาอะไรกินซักหน่อย
ก็เป็นเวลาเกือบบ่ายสองแล้ว

รถรามันก็เยอะเสียจริง
จู่ๆ รถเก๋งสีบรอนซ์ทอง ก็เบรกกระทันหัน
ไวเท่าความคิด ผมหักซ้ายหลบ แต่ว่าไม่พ้น
ที่บังขา เป็นพลาสติกสีขาวของผม ขูดไปกับกันชนท้ายรถทางซ้าย
มันแทบจะขาดออกจากกันเป็นเสี่ยง
น็อตตรงล้อของผม ทิ่มเข้ากับกันชนดังฉึก!!
เสียงโครมดังสนั่น เสนาะ สมัคร

ผมใจหายวูบ!!! เอาล่ะหนอ จะยังไงล่ะทีนี้

ในรถเก๋งคันนั้น มีผู้ชายเป็นคนขับ แล้วก็มีผู้ชายอีกคนนั่งหน้ามา
แล้วมีผู้หญิงนั่งหลัง

อ่าวทำไม ผู้หญืงไม่นั่งหน้าล่ะ หรือว่าจะเป็น คู่มิวกับโต้ง แหงๆ

ผมดูสายตาผู้หญิงในรถที่่มองมายังรถมอไซค์ของผม เธอส่งสายตาสงสารรถผมมาก
ไม่ช้าที ผมเห็นผู้ชายสองคนนั่น เค้าปรึกษาอะไรกัน

แล้วผู้ชายที่นั่งหน้า ก็เปิดประตูลงมา
ไม่ใช่ "มิว" แต่หุ่นเป็น "หมี" ชัดๆ
นี่ถ้าอ้วนกว่านี้ จะเหมือน กริสลีย์ เลยนะ

ผมละล่ำละลัก "ขอโทษด้วยนะครับพี่ ระระ รถพี่เป็นรอยเยอะเลย"
แล้วพี่หมี ก็เดินไปดูกันชน แล้วเดินมาบอกคนขับ
"ไม่เป็นไรเท่าหรอก สีติด ไม่บุบ"

แล้วเค้าก็หันมาถามผม "แล้วรถน้องล่ะ"
"รถผมไม่เป็นไรหรอกครับ" (แต่จริงๆแล้ว บังขาฉีก T T)
"โอเคนะ งั้น ไปละ"

เฮือก!!!!

ผมถอนหายใจ

เหมือนผันแหนะ...................รังสิต


ปล. เรื่องข้างบน น่ะเรื่องแต่ง

เรื่องจริงคือ รถขับรถเก๋งไปรังสิต แล้วก็โดนรถมอไซค์ชนท้าย กันชนเลื่อน โดนน๊อตเจาะ ลึกเหมือนกัน ส่วนสีก็ขัดออกไปแล้ว

จบข่าว

เหมือนฝันแหนะ............