ปาย....ใครว่าโลกร้อน(2)

ความเดิมตอนที่แล้ว คือ ผมและสมาชิกอีก ห้า คน คือ ล็อตโต้ แพน ฮั้ว โจ้ และอาจู
ก็เดินทางกว่าสิบ ชั่วโมงมาจนถึงดินแดนนพบุรีศรนครพิงค์เชียงใหม่แล้ว
แล้วแพนดอร่า เจ้าน้องรหัสของผม ก็วิ่งไปซื้อตั๋วไป ปาย ในสนนราคา 150 บาท
จากนั้นผมก็นั่งเล่นไป แต่ที่ทุกข์ใจคือ ปวดขี้ ละ่ครับพี่น้อง

มันก็เช้าน่ะนะ อันนี้ก็ควรจะเข้าใจธรรมชาติของลำไส้ ต้องเสียกะตังค์ สามบาท เพื่อไปแปรงฟันและทำภารกิจอันนี้ แต่ให้แปลกใจครับ เพราะว่า ห้องน้ำของที่ขนส่งนี่ สภาพแย่กว่าที่คิดไว้มากมาย
พื้นห้องน้ำไม่สะอาดยังพอให้อภัย แต่อ่างล้างหน้าสกปรกนี่ถึงขั้นไม่ปลื้ม พอกดน้ำออกมา งง อีก มันเหลืองประมาณเดทตอล เลยทีเดียว
นี่กรูอยู่ อ.เมือง หรือ อ.อมก๋อยวะ ระบบประปา มันแย่ หรือเราขาดน้ำ ขนาดต้องเอาน้ำทิ้งมาให้ใช้แล้วเหรอ จะแปรงฟันบ้วนปากนี่ชะงักไปพักนึง แต่ก็กลั้นใจ แปรงฟันไปอย่างขมขื่น เสร็จจากแปรงฟันแล้วก็ปลดทุกข์ซะหน่อย พื่นห้องน้ำเหลือบรรยาย เล่นเอาขี้ไม่ออกล่ะพี่น้อง ไม่เป็นไร อั้นไว้ๆ เอาไว้ไปปล่อยที่ ปายแล้วกัน

เสร็จจากภารกิจแล้ว ก็ไปจองตั๋วกลับ ปรากฏว่าลองเปลี่ยนบริษัทบ้าง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ก็มาจองสยามเฟิร์ส แต่ว่ามันดึกเกินไป พวกที่กลับมาทำงานก็จะกลับมาไม่ทันเช้า เลยจะไปเปลี่ยน แต่ก็ยัง เพราะว่า แปดโมงแล้ว ก็ขนของไปใส่รถตู้ แล้วไปโซ้ยโจ๊กกัน

แปดโมงครึ่งแล้วครับ รถออกอย่างตรงเวลา คนขับชื่ออะไรไม่รู้ ไม่สำคัญอะไร
แต่รถกำลังพาเราไปสู่ ทาง ที่ผมก็ยังไม่เคยไป และไม่เคยผ่านมาก่อนด้วยซ้ำ รถออกจากอาเขต ผมพยายามสังเกตเมืองเชียงใหม่ เหมือนที่ผู้ชายมองผู้หญิง คือ มองจากเส้นผมจรดปลายนิ้วหัวแม่เท้า เชียงใหม่เป็นเมืองอย่างแท้จริง ไม่มีกลิ่นอายชนบทหลงเหลือแม่แต่น้อย อะไรๆก็ดูจะไม่ต่างจาก กทม. หรอกนะครับ

แค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถพาผม ผ่าน อ.แม่ริม ความเจริญก็มาถึงแม่ริมอย่างรวดเร็ว น้ำแร่ออร่า มันมาจากไหนวะ เห้นมีแต่ฝุ่น
แล้วก็ผ่านแม่แตง เลี้ยวเข้า 1095-สู่ อ.ปาย อย่างรวดเร็ว ผมผ่านโค้งแรกมาเมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าสองข้างทางล้วนแต่ภูเขา ซึ่งดูออกจะไมน่าตื่นเต้นเท่ากับทางข้างหน้าซึ่งโค้งเว้าราวเอวนางแบบ ก็มิปาน
พี่คนขับ ก็สวมวิญญาณ เฟอร์นานโด อลองโซ่ แชมป์รถสูตร 1 คือ พี่แก เลี้ยว ปาด แซง อย่างชำนาญ แต่คนในรถก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไร เพราะหลับกันหมด อาจจะกลัวอ้วก ก็ได้

เมดัลล่า ออบ ลองกาตา (ส่วนหนึ่งในสมอง) สะกิดเตือนผมว่า กระเพราะปัสสาวะของลื้อ จะอั้นฉี่ไม่ไว้แล้วนะ ทำไมจะต้องมาปวดฉี่ตั้งแต่ต้นทางด้วยวะ มันอีกตั้งหลายสิบกิโล หลายร้อยโค้ง กว่าจะได้ปลดปล่อย ผมเงียบ -"- กลั้นหายใจ ไม่ไหวติง นาน....นาน......นาน

นานเท่ามดเดินข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา รถก็ผ่านห้วยน้ำดัง จุดหมายของพวกเราในคืนนี้ ผมชี้ชวนให้ทุกคนดู ว่ามันอยู่ตรงนี้นะ จำไว้ 33 กิโลเมตร จากปาย ผ่าน 100 กว่าโค้ง (เราจะมาได้ยังไง)

ถัดจากนั้นไม่กี่อึดใจ ป้ายตัวโตๆๆๆ เบ้งๆๆ เขียนว่า "จุดพัก-ห้องน้ำสะอาด" ผมดีใจจนเนื้อเต้น แล้วรถตู้ก็จอด ซักพัก ทหารเดินมาส่องหน้าเรา แล้วก็มอง เพ่งพิเคราะห์ ราวกับ คมช. ส่งมา แล้วก็ถามว่า มาเที่ยวกันเหรอครับ....แป่ว


ไม่ได้เข้้าห้องนำ้อยู๋ดี อั้นต่อไป...... รถลงจากเขาอันสลับซับซ้อน แล้วก็ฝ่าฝุ่น ของถนนที่กำลังสร้าง แล้วก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่ท่ารถ




ปาย เล็กแต่ทำไมพลุกพล่าน รถมาส่งผิดที่รึป่าว ไม่ได้ไปข้าวสาร นะ ฝรั่งเดินกันให้เขียวปั๊ด แต่ไม่ไหวแล้วพี่น้อง ห้องน้ำคือจุดสำคัญที่สุดนะตอนนี้.....................