ย่ำแดนมังกร (9) : This is Lo Wu!!!

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ที่พี่ผมประเดิมเช้าแรกบนแผ่นดินจีน ด้วยการซื้อเสื้อไป 1 ตัว
จากนั้น เราก็เตร็ดเตร่ ไปเรื่อย เพราะว่าร้านรวงต่างๆอีก็ยังไม่เปิดนั่นเอง



ระหว่างที่เดินสำรวจไปมา ก็ไม่แคล้วจะต้องเจอกันบรรดาอาหมวยที่คอยกวักมือเรียกให้ไปทำเล็บ ไม่รู้ว่าภาษาที่อาหมวยอีส่งมา มันภาษาจีนอะไร

สนนราคาการทำเล็บที่เมืองจีน อันนี้ไม่รู้ว่า ที่ Lo Wu นี่มันจะคิดเท่าไร แต่สิ่งหนึ่งที่ควรระวังก็คือ ...มันจะค่อยๆแพงขึ้น เคยรึป่าวล่ะ คือ อี จะค่อยๆ ตะล่อมให้ลื้อ ทำนู่นทำนี่เพิ่มเติม
จาก 100 หยวน จะกลายเป็น 200 หยาน --> 300 หยวน เอาได้ง่ายๆ ใครไปก็โปรดระวังแล้วกัน

Lo Wu Center นี่ ลองนึกภาพ บรรยากาศก็เหมือนกันมาบุญครองบ้านเรา มีของสารพัด
อุปกรณ์ ไอที เสื้อผ้าหน้าผม ยาอมยาหม่อง ที่นอนหมอนมุ้ง ฯลฯ
มีทั้งหมด 4 ชั้น ด้วยกัน

สองคนก็เดินไปเรื่อยๆ จนเหนื่อยและ
เลยมาหยุดอยู่ร้านนึง คือ เราเห็นกระเป๋าแบบที่แม่สั่งมาให้ซื้อพอดี ก็เลยเข้าไป
คิดว่าเราคงเป็นเจ้าแรก ก็ตามระเบียบ
คนขายเป็นผู้หญิงหน้าตาหมวยๆ ตาโต เข้ากับสเปก ตากอล์ฟผัก เลยทีเดียว

เหมือนกันทุกครั้ง คือการทักทายว่า Hello!!! เพราะว่าไม่ค่อยจะมีคนจีนหลงเข้าไป แถม หล่อนยังพูดภาษาไทยได้ ฟังภาษาไทยออก พวก หนึ่งสองสามสี่ อะไรประมาณนี้

เธอก็เปิดการขายด้วยกระเป๋าถือ อันนั้นอันนี้ โดยการใช้ Chinese English
พี่ผมฟังไม่ค่อยออก แต่ผม ด้วยความที่ครูสอนภาษาจีนคนแรก เป็นคนจีนที่พูดภาษาไทยไม่ได้ ได้แต่อังกฤษ เลยพอจะจับสำเนียงเจ้าหล่อนได้บ้าง

ราคากระเป๋าถือตอนแรกที่เธอบอก อกอีแป้นจะแตก 500 หยวน 5*500=2500 บาท
แม้ว่ามันจะเป็นกระเป๋า Brandname แต่ว่า โปรดระลึกไว้เสมอว่า มันคือ ของปลอม หรือเรียกให้ดูดี ก็คือ ของเลียนแบบ นั่นเอง

คราวที่แล้ว ตอนแม่มา แมซื้อ Burberry สีชมพู ไป 1 ใบ ตกตอนนั้น ไม่ถึง 200 หยวน เหมือนทุกกระเบียด ที่ว่าเหมือนเพราะว่า แม่ไป Gaysorn แล้วไปร้านขาย burberry หน้าตาเหมือนกันมาก แต่ราคาราว 40,000 บาทไทย เห็นจะได้

ด้วยค่าที่ขี้เกียจเดิน....เราก็สั่งๆๆๆๆๆเอาใบนั้นลงมาดูดิ๊ แล้วก็ต่อราคาลงกว่า ครึ่ง 500 -->180 อะไรทำนองนี้ แรกๆเธอก็จะร้องโวยวายประดุจเอาหัวแม่ตีนไปแหย่รูจมูกเธอ หน้าบูดเป็นตูดหนุมาน บ่นว่า สินค้าเธอนี่ เกรด AAA นะยะ ให้เรากลัว แต่ขอโทษเหอะ ลูกไม้มันเก่าแล้วเจ๊.....ไม่ได้ผลซะหรอก

เราก็ยังยืนกรานที่ราคานั้นของเรา ท้ายที่สุดอารามอยากขายเธอก็เลย ลดๆให้ (หรือว่าจริงๆมันลดได้ต่ำกว่านี้วะ)

ในร้านนี่นอกจาก กระเป๋าถือ ยังมี นาฬิกาโรเล็กซ์ TAG, etc. เยอะมาก ไฟแช็ค ไม้กอล์ฟ กระเป๋าเดินทาง ก็อย่างที่บอกแหละ ควรต่อลงมากๆๆๆๆๆๆๆ

สรุปเนี่ย แม่ได้กระเป๋าถือไป 6 ใบจากร้านนี้ เราก็เลยตัดสินใจซื้อกระเป๋าเดินทางเพิ่มอีก 1 ใบ เพราะว่า ไม่มีที่จะใส่กระเป๋ากลับไปให้แม่แล้ว ผมได้นาฬิกามา 1 เรือน ก็ไอ้ที่ใส่อยู่นี่แหละ

การซื้อของที่นี่ไม่ใช่ว่าสั่งปุ๊บได้ปั๊บ ก็ต้องรอนั่งที่ร้าน ไอ้ระหว่าง คนขายอีก็จาเอา พวกของมาขายอีก อย่าง หลุยส์ติ๊งต๊อง (เค้าเรียกกันอย่างนี้จริงๆนะ) ชาเนล เรียกว่าเปิด catalouge ขายกันเลย ชอบอันไหนจิ้มเอาเอง หรือ อย่างผมนี่ตัดจาก Magazine ไป อีก็มีขายให้นะ มีตั้งแต่เกรด A --> AA --> AAA ไม่รุ้เดี๋ยวนี้มันจะมี A กี่ตัว ราคาก็คงตาม A แหละ

นั่งรอก็คุยกันไปมา ทายอายุ ของคนขายเข้าให้ เค้าทายว่า ผมเป็นพี่ชาย --> แทบจะสะบัดตูดออกจากร้านเลย
พี่ผมทายอายุเค้าว่าประมาณ 23 เค้าบอกว่า 17 เองย่ะ ---> แป่ว!!!!

รอจนเราได้ของครบ สำหรับร้านนี้ เราก็รีบเปิดแจ้น ไปอีกร้านนึง ซึ่งร้านนนี้แม่สั่งมาว่าต้องไปให้ได้
เพราะว่า มันเป็นร้านเดียวที่มีกระเป๋าที่แม่จะเอา
ความเดิม คือ ตอนไปกวางเจาเนี่ย เรามานอน shenZhen คืนนึง แล้วขากลับ แม่ก็ซื้อกระเป๋าสีน้ำตาล ปรากฎว่า ติดใจ เลยสั่งเอาอีก 4 ใบ!!!!!

เผลอแผลบเดียว.....12.00 แล้วล่ะคุณ

ได้เวลานัด ไปกินข้าวอีกแล้ว ---> ติดตามตอนต่อไปนะครับ

P.S มีข้อฝากเตือนคนไทยที่เวลาไปซื้อนะครับ ถ้าเค้าบอกให้ไป warehouse ไปเลือกของอันมากมาย นี่กรุณาอย่าทะลึ่งตามไปเด็ดขาด จะรอนานขนาดไหน ก็กรุณารอที่ร้านนะครับ เพราะว่า ท่านอาจจะโดนรูดทรัพย์ได้
อีกข้อนึง เวลาไปซื้อของที่นี่ก็กรุณาระวังตัวด้วย ถ้าไปเดินแล้วพบเห็น มนุษย์ใส่เครื่องแบบ เป็นอันว่าวันนั้นจะมีการกวาดล้างของปลอม เราคนซื้ออาจะโดนหางเลขได้