ปาย....ใครว่าโลกร้อน(2.5)

สำนึกคิดให้ปรากฏจิตสดใส
เรื่องสนุกสุขีที่เมืองปาย
เมื่อจากไกลเมืองฟ้ามหานคร

ตื่นเต้นอยู่ในใจมิได้หยุด
ความคิดผุดพรูพรั่งดั่งภาพหลอน
จะทอดถ่ายผายผ่านบทกานท์กลอน
จงนั่งนอนตะแคงอ่านรำบานใจ

ย้อนความหลังอันงามงดบทที่สอง
เลียบคูคลองภูผาพนาสัย
ผ่านทางแถวอันเลี้ยวลดคดโค้งไกล
ถึงเมืองปายที่หมายมั่นในทันที

สงบนิ่งอิงผาฟ้าสีคราม
สะอาดตาแลดูงามตามวิถี
ไกลใกล้หมอกจางดั่งสำลี
ขุนคีรีโอบกอดอยู่รอบกาย

ลมผิวผิวแผ่วผ่านนานนับเนิ่น
ริมเนินริมน้ำลำธารใส
กรุ่นกลิ่นบุปผาผกาไพร
แทรกไปในวิถีที่พอเพียง

หยุดความคิดของท่านอยู่ตรงนั้นแหละครับ เพราะว่าปาย
แท้จริงแล้วมันก้ไม่สวยงามเหมือนไอ้ที่ข้างบน(ผม) จาระไนออกมาเป็นกลอนหรอก
เพราะว่าภาพที่เห้นจากเมื่อขาก้าวแรกลงรถ ก็คือ ฝรั่ง
ฝรั่งชาวต่างชาติ หอบลูกจูงหลาน ดั่งเขมรพึ่งแตกเอาเมื่อวานซืน

ปาย กลายเป็น ถนนข้าวสาร ไปเสียแล้ว
รถราขวักไขว่ บอใบไม้ทับถม

ไม่รอช้า เรามีจุดหมายไปที่ห้วยน้ำดังกัน ก็เลยหอบของไปฝากไว้ที่หลับฝันดีเกสเฮ้าต์ ซึ่งลอตโต้คุง และแพน รุ้จักเจ้าของเป็นอย่างดี
ไม่พูดพล่ามแหละ เราก็เก็บของเสร็จออกมา ว่าจ้างรถไปห้วยน้ำดัง
แล้วก็ว่าจะไปกินส้มตำหน้าอำเภอ (มาถึงปายดันไปกินส้มตำ)

ไว้มีเวลามากกว่านี้จะมาจาระไนเรื่อง พี่บ่าง ให้ฟัง

ตอนนี้ โดนไอ้ผักมันเร่งไปกินข้าวแล้ว

ปล. เรื่องฮ่องกง สัญญาว่าจะมาเขียนครั้งหน้าคั่นกับเรื่องไปปาย
ปล.๒ thesis ยังไม่ได้ present proposal เลย