นกกะรางหัวหงอก

ผมเป็นคนดชคดีคนหหนึ่ง ที่ได้มีโอกาส เข้าไปเหยียบ ผืนป่าตะวันตกอันยิ่งใหญ่ ที่เขตรักษาพันธ์ุสัตว์ป่าห้วยขาแข้ง

ไม่ได้มีอะไรจะมาฝอย หรือ โม้ ให้ฟังมากมาย
เพราะว่า ขี้เกียจพิมพ์

แต่ ความประทับใจ ในการไปครั้งนี้ คือ เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ได้มีโอกาส "ดูนก"

จริงๆ ผมก็เคยดูนกมาแล้ว
ไม่ว่าเป็น นกพิราบ แถวสนามหลวง
ไก่ (นับเป็นนก) ก็แถวสนามหลวงเช่นกัน
นก ฉัตรชัย
นก สินจัย ในรักแห่งสยาม
เริ่มจะออกทะเลซะแล้ว

ดูนกที่ ห้วยขาแข้งครั้งนี้ ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้า ก็ราวๆ ตีห้า
จริงๆไม่ได้ตื่นเต้นว่าจะได้ดูนก แต่ว่านอนไม่หลับ มันหนาวๆ แล้วก็ออกจะแปลกที่ด้วย เลยตื่นบ่อยมาก

ตื่นมา น้ำไม่อาบน้ำล่ะ

ด้วยความเข้าใจว่า พี่เจ้าหน้าที่ นัด 6.30 ที่โรงอาหาร ซึ่งห่างออกไปจากที่ผมพัก ประมาณ 2-300 เมตรได้
ผมและเพื่อนๆอีกหลายๆ เดินไป.......
แต่......เป็นความเข้าใจที่คลาดเคลื่อน เพราะว่า เค้านัด 6.30 ที่จุดที่ผมพักนั่นแหละ ไม่รู้จะโง่เดินไปทำไม ไม่เข้าใจ

เจ้าหน้าที่ของเขตฯ มาแล้ว แบ่งเป็น ห้ากลุ่ม ผมไปกับ กลุ่มของ นศ.ป.โท
แต่ผมแว่บไปเข้าห้องน้ำครับ
กลับมา เพื่อนไม่รอแล้ว ไม่ใช่ความผิดของเพื่อน แต่ว่าเป็นความผิดของผมที่ไม่บอกเพื่อนก่อนว่าจะไปเข้าห้องน้ำ
เพื่อนเลยไมรู้

ไม่เป็นไร
ผมเลยไปกับน้องป.ตรี (สาวๆ) แทน
นับเป็นการพลิกวิกฤต เป็นโอกาสอย่างยิ่ง

อุปกรณ์การดูนก คือ กล้องสองตา ของ Busshell และ คู่มือดูนกในประเทศไทย
หน้าปกเป็น นกพญาไฟ

พี่จนท.ที่นำชม สุดยอดมาก ได้ยินเสียงนกปุ๊บ พี่เค้าบอกได้เลยว่า เป็นนกวงศ์ไหน ตอนแรกเราก็หาไม่เจอว่า นกมันอยู่ตรงไหน เค้าก็ค่อยๆชี้ให้ดู
นกตัวแรก มันสีเขียวๆ ผมไม่เคยเห็นนกที่สีสดใส แบบนี้เลย ตื่นเต้นมากๆ
[ตามไปดูรูปที่คนอื่นถ่ายไว้ http://www.zyworld.com/NAKARIN/HTMLbluewingedleafbird.htm]

ตัวมันเขียวๆ หัวดำ ชื่อว่า นกเขียวก้านตอง แต่ผมก็ไม่รู้ว่า มันเป็นเขียวก้านตองใหญ่ เล็ก พี่เค้าดูออกได้ยังไง คงจะชำนาญมากๆๆๆ
นกชนิดนี้ พบมากจริงๆ เหมือนนกกระจอกแถวบ้านเราแหละ

อีกชนิดนึงที่ผมชอบ และประทับใจคือ นกแซงแซว
ที่ผมเห็นคือ นกแซงแซวหางบ่วงใหญ่ และ นกแซงแซวหางปลา
หางสวยแปลกมาก ชอบๆ

และที่ผมชอบมากคือ และเป็นพระเอกของผม คือ
นกกะรางหัวหงอก
พี่จนท. บอกว่า เค้าเรียกว่า นกแก่ เพราะว่า หัวมันหงอก.......
นกที่ว่า มันร้องดัง เจี๊ยกคร่อกๆๆ นึกว่า ลิง
แต่ถ้าฟังดีๆ มันจะร้องว่า เจ๊ก-ฮก เจ๊ก-ฮก

มีเรื่องเล่าอยู่ว่า เดิมทีเจ้านกกะราง ก็ผมดกดำเป็นเงางามราวกับใช้ยาย้อมผมออด๊าซก็มิปาน แต่อยู่มาวันหนึ่ง นกตัวนี้ เกิดอยากจะบินไปหาเส้นขอบฟ้า ก็ไม่รู้จะบินไปทำอะไร ก็บิน บิน บิน บินไป บินไปก็ไม่ถึงซักที

บิน มาไกล ก็ชักจะเหนื่อยแล้วล่ะ
พักซักหน่อย
พอดีเหลือบไปเห็น ชายคนหนึ่ง จึงถามชายคนนั้นว่า

ฉัตรชัย : เอ่อ.....ไม่ทราบว่า เส้นขอบฟ้านี่ไปอีกไกลมั๊ยครับ
เจ๊ก : ไอ้หยา....ลื้อจาไปทำไม ที่เส้งโขบฟ้า แต่ว่า มังก็ม่ายไก หรอกน่า อาเส้งโขบฟ้า เนี่ย..ขาก.....บิงไปแป๊บเลียว ปูเหลียวก็ถึงเลี้ยว น่อ...ฮ่อ...ฮ่อ
ฉัตรชัย : ขอบคุณครับ

พระเอกก็บินต่อไป

แต่....บินไปเท่าไร ก็ไม่ถึงเส้นขอบฟ้าซักที

นานเข้าๆ ผมจากสีดำ ก็เปลี่ยนเป็น สีขาว

กลายเป็น นกกะรางหัวหงอก แทน

และด้วยแรงแค้น นกฯ จึงร้องว่า เจ๊ก-หก เจ๊ก-หก

แปลว่า เจ๊ก(โก)หก นั่นเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เวลาจะไปเที่ยวไหน ไม่ควรวางใจ (แจน) จีน

ดูรูป นกกะรางหัวหงอกที่ http://www.zyworld.com/NAKARIN/HTMLwhitecrestedlaughingthrush.htm

ไม่อยากเอามาลง เกรงใจเค้า