หลังจากยืดเยื้อเป็นละครช่องเจ็ดมานาน จนได้ตั้ง 19 ตอน ก็มาสำเหนียกได้ว่า พอเหอะ เที่ยวดิสนีย์ ไปหาที่เที่ยว ของฮ่องกงที่อื่นๆ ดีกว่านะ ใช่มะ เพราะฉะนั้น นี่ก็จะเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะครับ พระเอกของเราจะได้กลับบ้านเสียที
เท้าความว่า ผมกับพี่สาว ก็ไปเหยียบ ดิสนีย์แลนด์แดนมิกกี้กันแล้ว ก็ธรรมดาอะนะ เราก็ต้องไปเที่ยวให้ครบ แต่ว่าด้วยเวลาอันจำกัดจำเขี่ยเสียเหลือเกิน ผมก็ได้ไปแค่ดู โชว์ มิกกี้ แล้วก็นั่ง space mountain ที่ดรีมเวิลด์ บ้านเราก็มี แต่ความเสียวนี่สู้กันไม่ได้อย่างแรง แล้วเค้าก็มีถ่ายรูปตอนเรา รู้สึกเสียวสุดๆ รูปออกมาเหมือน เสี่ยอู๊ด กับ น้องฟิล์ม เลย เหอๆ (แต่ผมไปก่อนเสี่ยอู๊ด อะนะ)
จริงๆ ผม ไม่ได้ สนใจ เลยของเล่นเท่าไรหรอกนะ ใส่ใจแต่เรื่องซื้อของมากกว่า เป็นงั้นไป ก็สำเพ็งบ้านเรามันไม่มีอย่างนี้นี่หว่า ลองสำเพ็งมีก็ไม่ต้องถ่อไปไกลถึง ฮ่องกง หรอกน่า
ความสนุกใน ดิสนีย์ ไม่สามารถบรรยาย ออกมาได้มาก เพราะว่า(ขี้เกียจเขียนนั่นแหละ) แต่ในชีวิตหนึงที่เกิดมา ลองปลดปล่อยใจ ให้ล่องลอยอยุ๋ในภวังค์ของความเป็นเด็ก คุณจะลืมทุกสิ่งอย่าง แม่แต่ Thesisตรงหน้า ไปเลย
การเดินทาง อันแสนทรมาน และ ทรหด จบลงเมื่อ เราออกมา นั่งดูพลุที่อย่างอลังการตอนหนึ่งทุ่มตรงเพะ
ผมกับพี่ หอบของพะรุงพะรัง เหมือนคนบ้าไปประตูน้ำมา
เราออกจาก ดิสนีย์ ไม่กี่อึดใจก็ถึง สนามบิน เชคแลพก๊อก เชคอินเสร็จ แล้ว ก็หิวข้าวสิครับ แต่ว่า ด้วยความที่เรา ชอปปิ้งกันอย่างเมามันไม่รุ็กี่รอบ ปรากฏว่า เงิน HKเหลือในกระเป๋าแค่ 50เหรียญเองอะ ทำไงดี ก็เลยต้องไปซื้อบะหมี่กรรมกร อย่าง ฮะจิบัง มากิน ได้แค่ชามเดียว เพราะว่าชามละ 45 เหรียญ แบ่งกันกินครับ (เพราะคาดว่าเด๋วขึ้นเครื่องก็คงมีให้กินแหละน่า)
เป็นความอัปยศมาก
แล้วท้ายที่สุด เราก็ขึ้เนครื่อง เอ็งมาเลท กลับ กทม. อย่างปลอดภัย
นับเป็น การท่องเที่ยวโดยใช้ทัวร์ ที่สนุกพอควรนะครับ จริงๆมีเกร็ดเล็กน้อบๆ ที่จะมาเล่าสุ่กันฟัง อีก ไว้โอกาสหน้าไกลๆนู้น
ขอขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบ
และขอบคุณที่ จะอ่านของบล็อคผมต่อไปใน เรื่องหน้าๆ จะชอบหรือติชมอันใด ก็ บอกมาได้ ยินดีน้อมรับฟังและปรับปรุง
ถ้าไม่มีคนอ่านแล้ว ผมจะเขียนให้แมวที่ไหนอ่านล่ะจริงมั๊ยขอรับ
ผมยังเหลือ ปาย....ใครว่าโลกร้อน อีกนะครับ ที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงตอนที่2.5เอง
แพลนของผม ว่าจะทำเป็นแบบ ไตรภาษา คือ ไทย อังกฤษ จีน ครับ
ลองอ่านดูนะครับ
