HK Disney Series - - ถึงซักทีพี่น้องครับ(7)
ก็กว่าจะมาถึงได้ คิดดูดิ เดินทางตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน นี่มืดแล้ว เป็นเวลาท้องถิ่นก็ 4 ทุ่มแล้วครับ แต่ขอโทษเหอะ ยังไปไม่พ้น เขตของรถไฟเลย
ว่าแล้วก็ต้องไปตรวจคนเข้าเมืองอีกแล้ว ที่ตอ้งตรวจอีกก็เพราะว่า เมื่อกี้เรามาจาก HK มาถึง ShenZhen ซึ่งเป็นเขตเศรษฐกิจพิเศษของจีน อย่าว่าแต่เราเลยครับ ต่อให้คุณเป็น HK citizen หรือ เป็นอาตี๋หมวยถือพาสปอร์ตจีน ถ้าคุณไม่ได้เอาพาสปอร์ต มาอย่าหวังว่าจะได้เข้า ShenZhen
ต่อแถวนี่ก็นานมากตามระเบียบ แถมยังต้องมากรอกอะไรนิดหน่อยอีก ข้างๆนี่ก็มีกรุ๊ปทัวร์จากไท่กั๋ว เหมือนกัน แต่เป็น อากง แก่ๆ แล้ว...ยังจะถ่อสังขารมาเที่ยวอีก เท่าที่ดูหน้าตา สองชาตินี้แทบจะแยกกันไม่ออกทีเดียว ว่าใครเจ๊กแผ่นดินใหญ่ ใครเป็น เจ๊กจากไท่กั๋ว
รอประมาณ 1 ชม. ครับ ตอนนี้ก็เกือบ ห้าทุ่มแล้ว ไกด์สาวซาซ่า ก็โบกมือลา ไม่ข้ามมาฝั่งนี้ เรื่องของเรื่องคือเธอ ไม่ได้หนีบพาสปอร์ตมา เธอก็เลยส่งมอบกรุ๊ปเราให้กับไกด์อีกคน ชื่อเป็นภาษาไทยว่า ศิลป์ จริงๆแล้วเค้าชื่ออย่างอื่นหรอก แต่ว่าหน้าตาเหมือนเพื่อนตอนมอหก ชื่อนี้แหละ เลยเรียกชื่อนี้แล้วกัน
พี่ศิลป์ นี่ออกจะมีอายุซักหน่อย แล้ว เมียแกก็มาด้วย ท้องโต ครับ มารับพวกเราไปรับประทานอาหารเย็น ที่ภัตตาคาร โรงแรมที่จะไปพัก ชื่อว่า Best Westen ShenZhen ก็ใกล้กับสถานี Lo Wu เลย แค่ข้ามสะพานลอย
แทรกนิดนึง ...ครั้งที่แล้วที่มา เซินเจิ้นก็มาลงรถ หน้าโรงแรมนี้ แล้วก็กินข้าวที่ภัตตาคารข้างๆโรงแรมนี้แหละ ตอนเดินข้ามสะพานลอย ก็สงสัยว่าเค้าจะมี ทางลาดคั่นระหว่างกลางด้วย ก็สงสัยมากว่าใช้ทำอะไร ไกด์บอกว่า ไว้ให้เราเข็นกระเป๋า
มาถึงบางอ้อ ตอนนี้แหละ ว่าใช้ทำอะไร ก็ลากกระเป๋าลงบันไดสะพานลอย สะพานลอย ของเมืองจีน นี่ทั้งสูงทั้งชัน โหดร้ายมาก กระเป๋ามันจะไปก่อนคนตามแรงโน้มถ่วงของโลก จะทำเราหัวทิ่มไปด้วย ต้องค่อยๆเดินลง อะนะ
กว่าจะเดินลงกันครบ เฮ้อ เกือบตายเป็นผี
ตอนนั้นนี่หิวข้าวมากๆเลย ก็นึกในใจว่า สงสัยพามากินร้านเดิมแหง ก็จริงดังว่า แต่ร้านน่ะ ล็อคกุญแจ เรียบร้อยไปแล้ว แต่ไฟยังเปิดอยู่ ตาศิลป์ แกก็ใจเย็นมากเลยน่ะครับ ค่อยๆบรรจงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรเข้าไปในร้าน พูดอะไรกันครู่นึง แล้วก็มีคนมาเปิดประตู ก็บ๊งเบ๊งใส่กันซักพักนึง แล้วเราก็เข้าไปในภัตตาคาร
เป็นร้านเดิมที่เคยมากินเมื่อครั้งที่แล้ว แต่ว่าทีนี้เข้าทางด้านหน้าร้าน ถ้าเข้าไปทางหลังร้านก็จะเจอกัน เต่า ตะพาบ นกยูง แมว ตัวนิ่ม..ขังไว้ เอาไว้ให้ลูกค้ามากินน่ะครับ
แต่เราคงไม่มีบุญได้กินแมวแน่ อาหารที่อยู๋บนโต๊ะ มีมากมาย แต่ดูแล้วมันเย็นชืด พิกล แต่หิวแล้วทำไงได้ ผมโดนจัดให้นั่งกับ 5 สาวจากเพชรบูรณ์ they are enjoyfully eating. แต่กินไม่ค่อยลงหรอก ซักพักนึง มีญาติของอาอี๊ ที่มาจากนครสวรรค์มาจาก กวางเจา
คนนี้มา ไม่จับหลานสาวตัวเองเลย กอดแต่หลานชาย...คนจีนเนี่ยน้า...แล้วแกก็มารับ อาอี๊ คนที่ใส่เสื้อสีชมพูในรูปตอนที่แล้ว ไปนอนกวางเจา เดี๋ยวพรุ่งนี้มาส่ง
กินข้าวอิ่มแล้ว ก็เป็นเวลาเกือบจาเที่ยงคืนแล้วครับ
หมดไป 1 วัน ที่ต้องเดินทางข้ามประเทศ ทั้งขึ้นรถ เครื่องบิน เดิน ครบเลย
พรุ่งนี้ ต้องตื่น 7 โมงด้วย เพื่อไปลุย Lo Wu Center หรือที่ได้ สมญานามว่า มาบุญครองเซินเจิ้น
โปรดติดตามอ่านด้วยใจระทึก
posted by Jan Supawat @ 5:52 PM
4 comments
